Opera dla wszystkich w Wiedniu

Ta „otwarta dla wszystkich” postawa sprawia, że opera staje się dostępna – i przyjemna

Do lutego 2012 roku pójście do opery wydawało mi się równie mało prawdopodobne jak pójście na mecz piłki nożnej. Chociaż jestem miłośniczką zarówno muzyki klasycznej jak i sportu, te dwa zajęcia wydawały się wychodzić poza moje komfortowe strefy. Muzyka klasyczna, moim zdaniem, nie była miejscem na śpiew, a bieganie było utrudnione wprowadzeniem piłki. Więc z tym mantrą podążałam przez życie, unikając kontaktu zarówno z jednym, jak i drugim zjawiskiem. Aż mój brat został zaproszony do gry na Wembley i wsiadłam na pokład samolotu do Wiednia.

Czytając przewodnik na pokładzie samolotu stało się jasne, że muzyka była, i nadal jest, ogromną częścią kultury i dziedzictwa Wiednia. Udział w balu właścicieli kawiarni w moją pierwszą noc w tym mieście dał mi całe potwierdzenie, jak bardzo muzyka i taniec są tu celebrowane z radością - i nie są ograniczone do elity, jak mogłoby mi się wydawać.

Moje przekonania również dostały solidnego walenia, kiedy odkryłam, że nie będę musiała licytować swojego biletu powrotnego, aby zapłacić za bilet do opery następnego dnia - rzeczywiście, mogłam pójść za jedyne 3 euro... mniej niż cena piwa. Mając okazję zobaczenia przedstawienia w kultowym Operowym Domu Państwowym w Wiedniu za tak niewiarygodnie niską cenę, decyzja była podjęta.

Neo-Renesansowy Operowy Dom Państwowy w Wiedniu, zbudowany pod koniec XIX wieku, otwarty dla publiczności w 1869 roku, na przedstawienie Don Giovanniego Mozarta. Podczas II wojny światowej budynek został celem bomb i ledwo uniknął totalnej zagłady - ponownie otwarty w 1955 roku. Dziś Operowy Dom Państwowy w Wiedniu cieszy się światowym uznaniem i jest uważany za jeden z najbardziej ruchliwych oper w całym świecie. Faktycznie, średnio odbywa się tu około 200 przedstawień rocznie i zatrudnia ponad 1 000 osób.

Dlatego też, nie muszę chyba dodawać, że bilety na opery w Staatsoper mogą być sprzedawane za setki euro i zazwyczaj trzeba je rezerwować z wyprzedzeniem. Bilety w cenie 3 euro są uwalniane 80 minut przed rozpoczęciem przedstawienia i mają jeden haczyk - musisz stać. Nie trzeba dodawać, że za taką cenę nikt nie wybiera się o to zapytać, a gdy podszedłem do kolejki po wejście, to liczba oczekujących wciąż rosła. Dozwolony jest tylko jeden bilet na osobę (aby zapobiec temu, żeby duże grupy nie składały zakupów do jednej osoby) i aby zapewnić, że bilety nie wyprzedadzą się przed Twoją kolejką, musisz tam być nawet do 40 minut przed otwarciem kasy.

Gdy już masz swój bilet w ręce, bileterzy kierują Cię wzdłuż korytarza do głównej hali wejściowej opery. Ta główna korytarza jest naprawdę wspaniała, a aparaty fotograficzne dostają szansę na pracę, gdy idziesz na schody i wchodzisz do drzwi teatru. Pamiętaj, że w tym momencie jesteś bardzo wcześnie, więc przechodząc przez drzwi, widzisz morze pustych krzeseł, a dla oszczędnych - szereg stopni z miękkimi poręczami. Pomysł polega na tym, że przywiązujesz coś do poręczy przed miejscem, na którym chcesz stanąć, a następnie możesz poprzyglądać się, aż rozpocznie się przedstawienie.

Ja zdecydowałam się usiąść na moim stopniu i patrzeć, jak widownia wypełniała się poniżej. Siedząc tuż nad nimi w dżinsach i zwykłych bluzkach, ci, którzy zajęli miejsca poniżej, byli wyraźnie bardziej formalni, w długich sukniach, garniturach, a nawet pojawił się jakiś smoking. Gdybym usiadła poniżej, czułabym się jak ryba bez wody, jednak z góry, zanurzona w swobodnym podejściu (zarówno do stroju, jak i obecności) czułam się zrelaksowana.

Punktualnie o 19:30 dyrygent pojawił się w orkiestrze poniżej, a pierwsze dźwięki „Cyrulika sewilskiego” szturchnęły mnie w uszy. Teatr był niewątpliwie imponujący, a jednak spektakl był intymny. Scena była wystarczająco duża, aby zaimponować swoim letnim domem, a jednak wystarczająco mała, aby skupić się na muzyce, a nie na efektach specjalnych. Przyznam, że przez pierwsze 20 minut wydarzenia mnie właściwie minęły, ale kiedy zdałam sobie sprawę, że tłumaczenia są dostępne na małych ekranach (a pani przed mną przypadkiem miała swoje w języku angielskim), otworzył się przede mną zupełnie nowy świat. Rzeczywiście było coś do śledzenia, a gdy już to masz pod kontrolą, jesteś wciągnięty, jakbyś oglądał sztukę lub film w kinie. Zanim się spostrzegłem, minęły 90 minut, a poza kilkoma przesunięciami wagi byłem absolutnie pogrążony.

Odchodząc do wielkich sal, w których miłośnicy opery mogli się zrelaksować podczas przerwy, bardziej niż kiedykolwiek dotarło do mnie, jak wiele wartości dają te miejsca stojące. Za mniej niż cenę kawałka ciasta w kawiarni nie tylko masz ponad 2-godzinne przedstawienie na najwyższym poziomie, ale także szansę zwiedzić kultowy dom operowy w Wiedniu - wszystko to bez konieczności rezerwacji na miesiące do przodu. Dostępność biletów takich jak te oznacza, że naprawdę nie ma wymówek, aby nie pójść do opery w Wiedniu. Bez względu na to, czy jesteś studentem, turystą czy miejscowym z zamiłowaniem do spontaniczności (lub ciasnych budżetów), ta postawa „otwarta dla wszystkich” sprawia, że opera staje się dostępna - i przyjemna.

Więc opuszczając Staatsoperę poczułam się radośnie. Owszem, nie zamierzam kłamać i udawać, że będę chodzić na operę co weekend, ale jeśli sytuacja znów się powtórzy, będę mocno to chwytać obiema rękami. Co więcej, niż mogę powiedzieć o bramkarzu pewnego meczu piłki nożnej na Wembley...